Βλέποντας όλη την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, άλλες φορές από κοντά, άλλες από πολύ κοντά κι άλλες πιο αποστασιοποιημένα δεν είναι δύσκολο να εξάγει κανείς ορισμένα συμπεράσματα. Την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκινάει το 2004 με τη μορφή ενός ενωτικού σχήματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, σημάδεψε ανεξίτηλα η περίοδος της διακυβέρνησης το 2015 – 2019, όπου μέχρι εκείνο το τελικό της σημείο ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αδυναμίες του, τον ερασιτεχνισμό των στελεχών του, την μη συγκρότησή του σε μια σοβαρή κομματική δομή παρέμενε πάντοτε στα αριστερά του πολιτικού συστήματος υπό την έννοια της σταθερής διατήρησης ενός ισχυρά δεσμευτικού συμβολαίου με τα λαϊκά στρώματα της εργασίας, με τις τάξεις των εκμεταλλευόμενων, συχνά σε συγκρουσιακή λογική με παγιωμένα ολιγοπωλιακά συμφέροντα, καθεστωτικές λογικές και την εγχώρια ελίτ. Όχι πάντα ασφαλώς γιατί δυστυχώς πολύ γρήγορα και μετά τη σύγκρουση με το λόμπυ των καναλαρχών ξεκίνησε η αποχώρηση κομματιών της κοινωνίας από τη σφαίρα επιρροής της τότε κυβέρνησης, γεγονός που απαιτούσε πολύ συχνά συμβιβασμούς κι υποχωρήσεις.
Από το 2019 κι έπειτα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε μια νέα πορεία. “Αποφάσισε” πως δεν μπορεί να παραμένει ένα κόμμα της αριστεράς, της κυβερνώσας αριστεράς όπως λεγόταν τότε και πρέπει να γίνει ένα κόμμα κυβερνησιμότητας, ένα κόμμα κυβερνητικό. Για το λόγο αυτό έπρεπε να ακολουθήσει τη μετατόπιση των κεντρώων κεντροαριστερών κοινωνικών δυνάμεων προς τα δεξιά, ώστε να μείνει κοντά τους και να διατηρήσει τροχιά εξουσίας. Ξεκίνησε τότε το άνοιγμα στο κέντρο. Τί ήταν, όμως, αυτό το κέντρο; ήταν πατριωτικό, ήταν θρησκευόμενο, ήταν δημοκρατικό, ήταν σε πολλά ζητήματα συντηρητικό, ήταν και φιλελεύθερο, ήταν και νεοφιλελεύθερο σε κάποιες περιπτώσεις, ήταν με το κράτος και υπέρ της δημόσιας οικονομίας ήταν και κατά. Δεν ήταν το κέντρο που ας πούμε ιδεολογικά κάλυπτε κάποτε η Ένωση Κέντρου ή Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου στη συνέχεια. Ήταν ένας κοινωνικός χώρος στον οποίο έμπαιναν όσοι δεν είχαν ξεκάθαρη τοποθέτηση πολιτική, ο απολίτικος κόσμος, όσοι ψήφιζαν τη μία φορά ΝΔ και την άλλη ΠΑΣΟΚ ενώ θα μπορούσαν να ψηφίσουν και Βελόπουλο.
Το άνοιγμα στο Κέντρο για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακριβώς το άνοιγμα σε έναν ιδεολογικοπολιτικό (ενίοτε μη πολιτικό) χυλό, όπου χωρούσαν τα πάντα. Κι έτσι άρχισε να υιοθετείται ένας άλλος τρόπος πολιτεύεσθαι, έτσι καταργήθηκε και η ελάχιστη πολιτική δουλειά που έκαναν μέχρι πρότινος οι νομαρχιακές επιτροπές και οι οργανώσεις, έτσι κυριάρχησαν η λατρεία της επικοινωνίας, ο καριερισμός, ο αριβισμός, το βυζάντιο, το “όλοι ίδιοι είναι”, έτσι θόλωσε αυτό που εκπροσωπούσε μέχρι και το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν η λογική του αντιπαραδείγματος, της εναλλακτικής πολιτικής.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα να βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν άλλη Cersei Lannister να έχει ξεκινήσει το δικό του Walk of Shame, όχι όμως προς τον εξαγνισμό, αλλά προς την ολοκληρωτική διάλυση. Μια πορεία πλήρως ταπεινωτική, εξευτελιστική που δίνει βέβαια ανάσες ζωής πολύ κρίσιμες στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι αν οι κομματικές δομές της δημοκρατικής αντιπολίτευσης τώρα βρίσκονται σε κρίση σοβαρή, η κοινωνική αντιπολίτευση βοά για την ανάγκη συγκρότησης μιας νέας δομής που θα την εκφράσει και θα δώσει διέξοδο στο κυβερνητικό σήμερα αδιέξοδο της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον φαίνεται πως δεν μπορεί να ακούσει αυτή την κραυγή αγωνίας. Φαίνεται να έχει κουφαθεί. Και στην πολιτική όταν ένας πολιτικός οργανισμός δεν μπορεί να ακούσει αυτούς που θέλει να εκπροσωπήσει, έχει τελειώσει. Δεν μπορεί καν να παίξει στοιχειώδη ρόλο σε ότι νέο δημιουργηθεί στη συνέχεια (αν μπορεί να δημιουργηθεί).
