Το ερχόμενο φθινόπωρο, θα διενεργηθούν για μια ακόμη φορά εκλογές για την ανάδειξη προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Πρόσωπα με πολυετή αλλά και μικρότερη διαδρομή θα διεκδικήσουν την ψήφο των μελών και των φίλων του κόμματος. Η ανάδειξη νέου ή η αναβάπτιση του παλιού προέδρου, είναι όμως αρκετή για να ανασύρει το ΠΑΣΟΚ από την εσωστρέφεια; Καταρχάς, πέραν των εσωκομματικών διαδικασιών, πρέπει να δούμε ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του κόμματος στην ελληνική κοινωνία, τι πρέπει να εκπροσωπεί, καθώς από πού έρχεται.
Ξεκινώντας ανάποδα, βλέπουμε στο σήμερα ένα μικρομεσαίο κόμμα που παρά το πολυκερματισμένο πολιτικό σκηνικό, αγωνίζεται για να ακουστεί η φωνή του. Ένα μικρό κόμμα όμως το οποίο έχει δομές, παράδοση και μνήμη παράταξης. Της παράταξης του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Γεώργιου Παπανδρέου, του πολιτικού και δημοκρατικού κέντρου. Το πολιτικό κέντρο όπως δομήθηκε κυρίως από τους προαναφερθέντες ,αλλά μετεξελίχθηκε ουσιαστικά μετά την μεταπολίτευση από τον Ανδρέα Παπανδρέου για να αγκαλιάσει τους απόκληρους του Εμφυλίου, δεν ήταν ένας ασαφής χώρος, ούτε αποτελούνταν από έναν ιδεολογικό χυλό και σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με τον Μεσαίο χώρο όπως τον περιέγραψε στα μέσα του 2000, ο Γιάννης Λούλης. Βασιζόταν σε συγκεκριμένες παραδοχές όπως π.χ. ο εκσυγχρονισμός των δομών του κράτους, η βελτίωση του επιπέδου ζωής και παιδείας των πολιτών του και η ισονομία και ισοπολιτεία . Ταυτόχρονα ήταν κοινός τόπος, η υπεράσπιση της πατρίδας και των απανταχού Ελλήνων με βάση έναν αταλάντευτο πατριωτισμό, μακριά από αυτοκτονικές πατριδοκαπηλίες.
Με βάση αυτές τις παραδοχές, στάθηκε κυρίως στο πλευρό των μικροαστικών και αγροτικών στρωμάτων τα οποία εκπροσώπησε καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Στρώματα τα οποία ήρθαν σε απόλυτη ώσμωση με την εξουσία μόνο κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν και φαινόμενα εκμαυλισμού. Τα στρώματα αυτά τα οποία έχουν διαφοροποιηθεί, αλλά επί της ουσίας διευρύνθηκαν μετά την κρίση του 2010, καλείται να εκπροσωπήσει το Κέντρο υπό την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Υπό την ηγεσία του, γιατί δεν είναι μόνο του στο χώρο. Υπάρχουν πολλοί ανένταχτοι λόγω της απογοήτευσης, αλλά και σημαντικές δυνάμεις εγκλωβισμένες στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα που το κόμμα αυτό που γιγαντώθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης, οδηγείται με φαιδρές δυστυχώς διαδικασίες, στην ολοκλήρωση του πολιτικού του ρόλου, οι δυνάμεις αυτές απελευθερωμένες από τις νεομαρξιστικές και δικαιωματιστικές ιδεοληψίες που επικρατούσαν στο εσωτερικό του, μπορούν να συμβάλουν σε μια νέα προσπάθεια. Μια αναγκαία προσπάθεια, καθώς οι εποχές της ευμάρειας και της αμεριμνησίας έχουν παρέλθει προ δεκαπενταετίας και η Χώρα δεν μπορεί πλέον να οδηγείται με τη δύναμη της αδράνειας.
Αυτά αφορούν άραγε μόνο το ΠΑΣΟΚ; Όχι βέβαια, αφορούν όλον τον ελληνικό λαό ,ειδικά τώρα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι εμφανές ότι βρίσκεται σε αποδρομή, καθώς η ηγεσία οφείλει όχι μόνο να διαχειρίζεται την καθημερινότητα και τα τετριμμένα αλλά οραματικά να καθοδηγεί και να προπαρασκευάζει τους πολίτες για το μέλλον, πολύ περισσότερο σήμερα που τα αρνητικά μηνύματα έρχονται συνεχώς από τα μέτωπα της οικονομίας, της κοινωνίας , των πολεμικών μετώπων αλλά της χρόνιας τουρκικής απειλής που γιγαντώνεται συνεχώς δίπλα μας. Η διεθνής πολιτικοστρατιωτική κρίση δεν θα αφήσει την Ελλάδα ανεπηρέαστη, οι ηγεσίες οφείλουν να προετοιμάσουν τους πολίτες.
Τις παραδοχές που προαναφέρθηκαν, εκσυγχρονισμένες σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής μας, τις ασπάζονται οι υποψήφιοι για την Αρχηγία του ΠΑΣΟΚ; Σίγουρα κάποιοι είναι αρκετά κοντά και μπορούν να συμβάλουν στην προσπάθεια για εθνική ανάταξη. Ανάταξη που είναι απαραίτητη, πριν η πασίδηλη κατάρρευση των θεσμών, πάρει μορφή χιονοστιβάδας.
Την ανάδειξη ενός ικανού Προέδρου με όραμα, δεν την έχει ανάγκη μόνο το ΠΑΣΟΚ, πρωτίστως την έχει η Χώρα.
